عشق و فهم معنای آن

عشق فهم عمیق موضوعاتی است که در تو شکل میگیرد ...

حتی اگر توجه، نظر تو ، میل تو به سوی انسانی از جنس خود تو باشد...

عامی، در قالب عشق با اطوار خود سعی دارد به رفع حوائج روزمره مشغول شود ...

و عارف عشق را بر میگزیند تا دوام انسانی خویش را قوام و معنا دهد...

عشق، ارتباط حقیقی با ذات یک موجود است

سعی کن به آنچه در تو نهان کرده اند به دید تردید بنگری؛

باشد که به خردی بالغ در جان خود فهیم گردی...

اگر در این راه ، از شوریدن بر علیه باورهای درون خود هراس داشته باشی

بزرگی روح خود را از دست خواهی داد

فهم عشق غربال شدن میخواهد، تمیز شدن میخواهد، شفاف شدن میخواهد

بدون غش شدن میخواهد؛ زلال شدن می خواهد ...

و در نهایت سفید شدن میخواهد ...

عاشق شدن برای یک عارف ضرورت حقیقی است

عشق ، فهم امور در جان خود توست...

آنکه چشیدن مزه ای را از کودکی نیاموخته است

فهم طعم نخواهد کرد ...

شعور عاشقانه هایت را بیهوده خرج نالایقان مکن ...

که ترا بسیار طعنه خواهند زد ...

تعاریفی که عامی از عشق در ذهن دارد آن نیست که باید باشد

برای همین قادر نیست، عمق و ذات امور را فهم کند

بخوان، بدان، ادراک کن، و آنگاه بستر جانت را آغشته فهمی کن ...

تا خرد عاشقانه هایت پروار شوند ...

اگر برای فهم امور مصدقی درون خود نداشته باشی

و اگر مزاج تو مستعد پذیرش و قبول مطلبی نباشد

ممکن نیست که گیرنده شوی...

مصدق عشق معرفت است بر معشوق ...

و معشوق نهایت توست در خود تو...

اگرچه این معشوق جمال پسندیده ی مخلوقی نیز باشد،

که خلقت را به خلق او شوقی و ذوقی به کمال بوده است

عشق، ثمره معرفت است، معرفت در جان ما، برای فهم همه ما از همه ماست

آن که معرفتی ندارد عشق او باطل است.

عشقی که از معرفت برنخیزد ...

به کمال، راه نخواهد یافت و در مرحله دوست داشتن و تعلقات و حوائج

روزمره می ماند...

بشر با غریزه زنده است ...

و آدم با حوائج و تعلقات و کمی هم دوست داشتن ...

اما، فقط انسان است که به مرحله عشق می رسد ...

تکامل شعور انسان جز به ابزار عشق میسر نخواهد بود

کسی که به عشق تجهیز شده باشد، عالم را در خود میبیند و خود را در عالم

م.ا